Denise is een toegewijde biologische tuinierster die zichzelf uitdaagt om zo duurzaam mogelijk te leven in haar huis in het zuidoosten van Pennsylvania. Ze is professor in de afdeling Communicatie en Media aan de West Chester University met een Ph.D. van Kent State University. Haar onderwijs- en onderzoeksgebieden bestaan uit duurzaamheid, hechte interpersoonlijke relaties, integratie van werk en gezin, en conflictoplossing.
Op17 mei was het16 jaar geleden dat ik mijn intrek nam in het huis dat mijn vrienden "Deeden" noemden. Mijn goede vriend dringt er al meer dan tien jaar op aan dat ik ga bloggen over mijn zelfvoorzienende levensstijl. Hij heeft me eindelijk overgehaald. Onze vriendschap begon pas echt nadat we hadden deelgenomen aan een ACEER workshop - Van de Andes naar de Amazone. Daar had ik een transformerende ervaring met een sjamaan, en de lessen bleven me bij gedurende het decennium dat ik een oud huis renoveerde en het gazon veranderde in een intensieve biologische tuin. In dat proces ben ik ook veranderd - in de manier waarop ik naar de wereld kijk, met anderen omga en met het leven omga. Ironisch genoeg ben ik als doctor in de communicatiewetenschappen meestal sprakeloos als ik deze ervaring beschrijf. Als ik het verhaal in mijn lessen vertel, is er altijd minstens één student die me vertelt dat "de haren op mijn arm recht overeind gingen staan". Dat zal een hele blogpost worden, maar ik kan wel zeggen dat het me op een plek heeft gebracht waar ik het moeilijkste zelfwerkzaamheid ooit heb gedaan. Correctie. Het bracht me op een pad van zelfwerkzaamheid dat alleen maar door lijkt te gaan.
Mijn eigendom is 21 voet breed. In feite is het hele terrein - inclusief het huis - minder dan 1/10 van een acre. Ik ben geschokt door de hoeveelheid voedsel die op zo'n kleine oppervlakte kan worden verbouwd, waardoor ik vers kan eten, kan delen met buren, voedsel kan inblikken, dehydrateren en invriezen, meer dan 100 pond voedsel kan doneren aan onze plaatselijke voedselkast, en nog steeds ruimte heb voor bloemen! Het is een evolutie geweest. Mijn liefde voor koken leidde me naar het verbouwen van voedsel, leidde me naar inblikken, en de lijst blijft groeien. Mijn 95 jarige buurman vraagt me "Hoe gaat het met je boerderij?" Het verbaast me elk jaar, en ik ben dankbaar en nederig. Deze foto geeft het huis weer toen ik erin trok. Sindsdien heb ik elke centimeter gazon opgeruimd (en gecomposteerd, natuurlijk).
Mijn woonplaats ligt in een Borough in het zuidoosten van Pennsylvania met ongeveer 18.000 inwoners, en is de thuisbasis van de openbare universiteit waar ik werk. Het voelt stedelijk aan omdat de huizen zo dicht op elkaar staan en gezien het levendige centrum.
Ik groeide op in Noordoost Ohio, niet de dochter van boeren. De dingen die ik leerde gebeurden niet allemaal tegelijk. Ze ontstonden door mijn eigen nieuwsgierigheid en verlangen om mezelf uit te dagen nieuwe dingen te proberen. In toekomstige berichten zult u lezen over avonturen in bijenteelt, insectenherkenning, zaadjes zaaien, intensief planten, gezelschapsplanten, fermentatie, regentonnen, zonnepanelen, vogelhabitat in de achtertuin, inblikken/pickling/conserveren, composteren en nog veel meer.
Ik wil inspireren, niet preken. Als je me op mijn twintigste had gezegd dat ik zo mijn dagen zou vullen, had ik je aangekeken alsof je gek was. Echter, in de tuin zijn brengt me in het centrum. Het is echt meditatief en therapeutisch. Hoewel ik rampen en mislukte experimenten heb gehad, en zelfs een paar luie momenten, daag ik mezelf elke dag uit om me aan te passen, te behouden, veerkrachtig te zijn, en diep dankbaar te zijn voor wat dit land me geeft. Elke keuze die ik maak is gewoon dat... een keuze. We leven allemaal in een wereld met beperkte middelen, en we hebben allemaal een bepaalde verantwoordelijkheid om deze middelen te behouden en te koesteren. Een deel van mijn leerproces is om mezelf elke dag een cijfer te geven over hoe ik heb geleefd om een verantwoordelijke consument van deze hulpbronnen te zijn en wat ik heb gedaan om terug te geven aan onze kostbare Moeder Aarde. Mijn motto? Niemand kan alles doen, maar iedereen kan iets doen. Deze blog gaat over hoe het is om een urban homesteader te zijn en elke dag nieuwe wegen in te slaan.
1 gedachte over "In de Tuin van Deeden: Breaking Ground"
Zoals ik in de natuur een eindeloos pad bewandel, kan ik me voorstellen hoe meditatief en centrerend dat soort organische, van-de-aarde-in-de-aarde ervaring is. De levende wereld luistert. En alleen door haar aan te raken en erin te zijn kan haar magie je werkelijk transformeren. XO
Zoals ik in de natuur een eindeloos pad bewandel, kan ik me voorstellen hoe meditatief en centrerend dat soort organische, van-de-aarde-in-de-aarde ervaring is. De levende wereld luistert. En alleen door haar aan te raken en erin te zijn kan haar magie je werkelijk transformeren. XO