Denise is een toegewijde biologische tuinierster die zichzelf uitdaagt om zo duurzaam mogelijk te leven in haar huis in het zuidoosten van Pennsylvania. Ze is professor in de afdeling Communicatie en Media aan de West Chester University met een Ph.D. van Kent State University. Haar onderwijs- en onderzoeksgebieden bestaan uit duurzaamheid, hechte interpersoonlijke relaties, integratie van werk en gezin, en conflictoplossing.
Hoewel we nu in januari zijn, is het niet te vroeg om aan het komende groeiseizoen te denken, en het gebruik van permacultuurtechnieken zou wel eens de manier kunnen zijn om je eigen achtertuin-ecosysteem te creëren, ongeacht de kleine ruimte die je hebt om te tuinieren. Permacultuur is een landbouwstrategie die streeft naar de integratie van menselijke activiteiten met de natuurlijke omgeving met als doel het creëren van een zeer efficiënt zelfvoorzienend ecosysteem. Een kort overzicht ervan hier in deze post van Deep Green Permaculture.
De inheemse bevolking van Amazonia, en eigenlijk overal ter wereld, beoefende intrinsiek wat wij nu permacultuur noemen. In de praktijk is het een grootschalig systeem. Wat moet je doen als je maar een klein stukje grond hebt in een stedelijk landschap? Kun je permacultuur concepten toepassen? Een groot JA daarop! Ik leerde zoveel over permacultuur uit Christopher Shein's boek The Vegetable Gardener's Guide to Permaculture: Creating an Edible Ecosystem (2013) uitgegeven door Timber Press, Portland, Oregon. Een aanrader als dit onderwerp je interesse wekt. Het is een vorm van ecologisch tuinieren die zowel oud als modern kan worden genoemd. De praktijken zijn toegepast door inheemse volkeren in Amazonia en over de hele wereld. Hoewel ik niet wil beweren dat mijn tuin een volwaardige permacultuurtuin is, pas ik veel van de aanbevolen praktijken toe.
Permacultuur combineert duurzame landbouw, landschapsontwerp en ecologie - en moedigt tuiniers aan om met de natuur samen te werken zodat tuinen kunnen gedijen met minimale tussenkomst. Het benadrukt duurzaamheid met behoud van tijd- en energie-efficiëntie. Er zijn overeenkomsten met biologisch tuinieren, maar het verschil is dat natuurlijke ecosystemen als model worden gebruikt, waarbij planten in wederzijds voordelige plantengemeenschappen worden geplaatst.
Eén ding wordt benadrukt: meerjarige planten dan eenjarige, en veel verschillende soorten tegelijk op dezelfde plaats. Veel tuiniers kennen misschien wel een aantal vaste planten zoals rabarber, asperges en mierikswortel. Maar voordat ik leerde over permacultuur, wist ik niet van een plant die zeekool(Crambe maritima) heet. Het is een eetbare plant die ik zou omschrijven als een mix tussen boerenkool en kool, en het is een vaste plant. Een andere permacultuurgroente heet Good King Henry(Blitum bonus-henricus), ook bekend als de asperge van de arme man. De bladeren ervan hebben een spinazieachtige smaak en de plant groeit deze delicate stengels die smaken als asperges.
ZeekoolGoede Koning Henry
Het heroverwegen van het ontwerp van tuinen en tuinen is een belangrijk aspect van permacultuur, evenals het verbeteren van de gezondheid van de bodem. Permacultuur legt ook de nadruk op het gebruik van hernieuwbare hulpbronnen, het produceren van geen afval en het benutten van alle mogelijke ruimte. Het legt de nadruk op polycultuurbeplanting om de tuindiversiteit te bevorderen, waarbij tuiniers een dozijn verschillende voedsel- en nuttige planten in één verhoogd bed kunnen planten.
Traditionele permacultuur onderscheidt zes zones, zoals beschreven in de link hierboven, waarbij de eerste zone feitelijk wordt aangeduid als "0" en staat voor het huis en het zelf, en uitnodigt tot eigen reflectie over onze plaats in de natuurlijke wereld. De andere zones die van het huis wegstralen vertegenwoordigen gebieden van intensief gebruik, d.w.z. groentetuinen, intermediair gebruik, minder frequent gebruik en helemaal tot natuurlijke systemen zoals bossen, moerassen, rivieren en dergelijke.
De traditionele permacultuur kent zes zones | Bron
Als je een kleine ruimte hebt zoals ik, is het niet mogelijk om de permacultuurprincipes toe te passen op alle zes traditionele zones. In feite pas ik alleen permacultuurpraktijken toe in zone 0, mijn huis, en zone 1, mijn moestuin. Ik creëerde mijn eigen eetbare ecosysteem met behulp van Christopher Shein's boek, eerder genoemd. Hij nam de klassieke zes permacultuurzones en herdefinieerde ze voor een stedelijke huiseigenaar zoals ik. In zijn ontwerp zijn de geherdefinieerde zones:
0. thuis;
1. Kruiden/salade mixen;
2. Vaak geplukte collards, boerenkool en snijbiet;
3. Tomaten of aardappelen;
4. Amaranth, fava bonen, champignons, zonnebloemen en winterpompoen; en tenslotte, als de ruimte het toelaat,
5. Inheemse planten, grasland, notenbomen, wetlands en inheemse habitats.
Permacultuur nodigt tuiniers ook uit om infrastructuurzones te overwegen: 1. zithoeken, koellichamen, bijgebouwen, patio's, regentonnen; 2. houtopslag, bijenkorven en kippenhokken; en 3. windschermen, vijvers, werkplaatsen en opslag. Deze lijst is niet volledig. Ik ben erin geslaagd deze infrastructuurzones, vooral mijn bijen, te integreren in mijn kleine ruimte.
Iets anders waar permacultuur voor pleit is het toepassen van overwinteringsgewassen die de bodem voeden. Hiertoe behoren wintererwten, haver, klaver en boekweit, maar er zijn er nog veel meer. Deze worden geplant en vervolgens in de tuin ingegraven of bedekt met mulch. In beide gevallen breken ze af en leveren ze voedingsstoffen voor de bodem.
Zoals hierboven vermeld, maken bomen - vooral noten en fruit - typisch deel uit van een permacultuurtuin. Mijn ruimte is klein, maar ik heb een vijgenboom kunnen houden die er al stond toen ik hier kwam wonen en ik heb er een dwergkersenboom aan toegevoegd. Ik heb ook enkele citrusbomen in bakken, en die komen in de winter naar binnen. Vruchtdragende struiken zijn een ander deel, en mijn tuin bevat kruisbessen, aalbessen, bosbessen en honingbessen.
Links: Kersen- en vijgenbomen, rechts: Witte bessen
Wijnstokken zijn een andere overweging, en ik had jarenlang een zeer productieve wijnstok. Helaas kwam een zeer invasief insect - de gevlekte lantaarnvlieg - naar ons gebied, en ik besloot de wijnstok in 2021 te kappen in een poging hun invasie in mijn tuin te beperken. Ik heb echter wel zwarte frambozen, wat een rietvrucht is en ook wordt aanbevolen voor permacultuur.
Vruchtdragende bodembedekkers zoals aardbeien maken deel uit van permacultuur en van Deeden. Ik noemde al meerjarige eetbare gewassen, en ik zou zelf boomkolen, sunchokes, Egyptische wandeluien en rode zuring aan mijn mix kunnen toevoegen. Paddenstoelen worden aangemoedigd, hoewel ik toegeef dat ik een jaar zonder succes geprobeerd heb paddenstoelen te kweken. Dan is er natuurlijk ruimte voor eenjarige groenten.
Permacultuur is veel, veel meer, maar het is het overwegen waard, niet alleen om de redenen die ik hierboven heb genoemd. Voor sommige tuiniers is de aantrekkingskracht van permacultuur wellicht vooral dat we slimmer kunnen werken, niet harder, en in harmonie met de natuur.
