Elizabeth begon haar werk met de Maijuna in 2018, waarbij ze zich concentreerde op onderzoek en ontwikkeling van OnePlanet's projecten op het gebied van bijenteelt, ecotoerisme en behoud van zoogdieren. Elizabeth is gepassioneerd over de raakvlakken van traditionele kennis, ecologie en voedselsystemen. Voordat ze bij OnePlanet kwam, studeerde Elizabeth ecologie en evolutie aan Harvard University. Buiten haar werk houdt ze van backpacken, zwemmen, lezen en koken met vrienden.
Het ochtendlicht wordt verduisterd door het regenwoud als ik vanaf onze houten boot de oever van de Sucusari rivier op klauter. Het geritsel van mijn stappen doet een halsbandpekari en haar jong opschrikken - ze vluchten door het struikgewas. Victorino, een Maijuna gids, klimt behendig over de oever en volgt hun vlucht vakkundig onder ritselende palmbladeren. Maar vandaag gaan we niet op jacht naar het avondeten; we blijven de pekari's bekijken tot ze achter een heuvelrug verdwijnen. Dan gaan we het bos in om onze taak te volbrengen: cameravallen plaatsen.
Jairo stuurt het team de Sucusari rivier op, waarvan de oevers ons omringen als we de Sucusari bovenloop naderen.
Ons team verzamelt gegevens om de activiteit van zoogdieren in de tijd en in de ruimte in het rivierbekken te evalueren. Jairo en Victorino, lokale en inheemse onderzoeksassistenten, Diana, een Peruaanse biologe, en ikzelf beginnen 15 uur stroomopwaarts van de dichtstbijzijnde gemeenschap en trekken kilometers ver het voorouderlijk land van de Maijuna binnen. Terwijl we in één rij door het bos lopen, wijst Victorino naar herkenningspunten die alleen de Maijuna kennen: de richting van een jachthut uit zijn jeugd, legendarische mineraalmeren, verschillende bostypes en uitgestrekte palmmoerassen. Hij ziet tekenen van de geschiedenis van het bos en het Maijuna volk, zichtbaar in tekens op het land die ik nog niet heb leren lezen. Een gleuf met een vreemde schaarste aan vegetatie blijft bestaan waar houthakkers een enorme boom hebben geveld en weggehaald. De afwezigheid ervan blijft opvallend terwijl Victorino de soort in herinnering brengt. We pauzeren opnieuw langs onze route om een saki aap hoog tussen de takken te zien springen. Victorino en Jairo kijken naar het dier en mompelen tegen elkaar, terwijl ze terugdenken aan de sombere, hongerige jaren die voorbij zijn gegaan zonder deze wilde dieren te zien.
Toen 20 jaar geleden houtkampen langs de rivier ontstonden, jaagden houtkappers op de primaten, hoefdieren, knaagdieren, jaguars, vogels en reptielen als bron van zowel voedsel als inkomsten. Door die intensieve jacht en houtkap leed het Maijuna-volk meer dan tien jaar lang honger op zijn eigen land, totdat het zich met succes organiseerde en de uitbuiters verdreef. Vijf jaar later zorgden de Maijuna vervolgens voor de wettelijke bescherming van een regionaal natuurgebied dat hun gebruik en controle van bijna een miljoen hectare van hun voorouderlijk regenwoud erkent. Gelukkig hadden de Maijuna vroeg genoeg ingegrepen om een deel van het moeilijkst bereikbare bos te beschermen, dat nu dient als toevluchtsoord voor wilde dieren en als bron voor dieren om de rivierbekkens opnieuw te bevolken.
Aangekomen bij het eerste waypoint, toont Diana me hoe de cameravallen te plaatsen, in te stellen en te testen die maandenlang passerende zoogdieren zullen fotograferen en hun aanwezigheid in het rivierbekken zullen documenteren. Door cameravallen op lange termijn te gebruiken, onderzoeken onderzoekers en de Maijuna belangrijke vragen over zoogdierpopulaties: Hoe herstellen zij zich na overexploitatie? Hoe beïnvloeden de jachtpraktijken van de Maijuna de verspreiding van wilde zoogdieren en bedreigde diersoorten zoals de tapir?
Diana plaatst en beveiligt een cameraval om hem goed af te laten gaan en te voorkomen dat er geknoeid wordt door nieuwsgierige primaten of tapirs op zoek naar een krabpaal.
Na kilometers in het bos te hebben gelopen om de meest afgelegen camera's in te stellen, keren we terug op ons pad. Victorino blijft nonchalant lesgeven, en wijst op een vleugje van de duidelijke muskus van een stekelvarken in de buurt, de sporen van edelherten en door agouti aangevreten palmvruchten. Het team stopt om de afdrukken te bewonderen van een jaguar die kort daarvoor het pad heeft overgestoken.
We slaan ons kamp op in een schuilplaats aan de rand van de rivier. Terwijl we hongerig naar de kookpot kijken en droog hout zoeken om het vuur te voeden, herinneren Jairo en Victorino zich wat de Maijuna aten toen de vis en het wild verdwenen waren door de houtkappers. Bij gebrek aan dieren die de Maijuna-gemeenschappen gedurende ontelbare generaties hebben gevoed, moesten zij hun gezinnen voeden met wat zij beschouwden als hongervoedsel: kikkers, sidderalen en kleine vogels.
Ondanks de verwoestende honger en mishandeling door de houtkappers, bleven de Maijuna vechten om de toekomst van hun land en volk veilig te stellen. Vandaag zien we enkele van de vruchten van hun inspanningen, van de pekari's en primaten tot tekenen dat andere grote dieren geleidelijk het bos terugwinnen. De trots en opwinding van Victorino en Jairo bij het zien van wilde dieren en sporen is voelbaar. Grimmige herinneringen aan de honger worden gevolgd door vrolijke verhalen over ontmoetingen en humoristische blunders uit hun leven met de rivier en de bomen. Het bos, ooit krioelend van overvloed - daarna ontdaan van veel leven - is op weg naar herstel.
Ik probeer alles in me op te nemen wat Jairo en Victorino deelden en de geschiedenis die hun commentaar onthulde. Tegelijkertijd herinnerde ik me theorieën over tropische diversiteit, ecologische bron-zink dynamiek, biogeografie, bezettingsmodellen die mijn academische studies vulden. Het hangt allemaal af van de band van de Maijuna's met het land en hun daaropvolgende inspanningen om het te beschermen. De Maijuna zijn de reden dat het bos hier nog steeds bestaat.
Er is weer vlees om te eten (en genoeg om te delen met de buren). Er zijn bomen die groot genoeg zijn om een habitat te bieden aan angelloze bijen, waarvan de honingnesten het potentieel bieden voor een bosproduct dat de Maijuna in hun levensonderhoud kunnen opnemen. De Maijuna bosgeesten zijn springlevend; hun geneeskrachtige planten, natuurlijke vezels, kleurstoffen en herinneringen ook. Tijdens een dagwandeling door het bos komen verleden en toekomst van de Maijuna's in beeld.
